Wat voor Michel Dupont begon als een gewone dag in zijn routine, eindigde met een van de meest ongelooflijke ontdekkingen van de afgelopen jaren in Frankrijk. De 52-jarige boer uit een klein dorpje in de bergachtige regio Auvergne vond een schat ter waarde van 4 miljard euro. Door één beslissing verloor hij echter al het geld.
Dupont woonde enkele jaren geleden op een boerderij ver van de steden, tussen zijn velden vol gewassen en vee. Hij kende elke hoek van zijn land bijna uit zijn hoofd. Dus, toen hij iets zag glinsteren op de bodem van een beekje, wist hij dat het iets ongewoons was. Dus bukte hij zich, schepte de modder op met een spade en vond een goudklompje ter grootte van een walnoot. Toen verscheen er nog een. En nog één.
Verrast door wat hij had ontdekt, besloot hij contact op te nemen met een groep geologen. Na de eerste inspecties bevestigden zij wat weinigen zich hadden kunnen voorstellen: op zijn boerderij lag een gigantische goudvoorraad met een geschatte waarde van meer dan 4 miljard euro.
Het nieuws verspreidde zich snel door het dorp. In slechts een paar dagen tijd stond het terrein van Dupont vol met ambtenaren, officiële voertuigen en technische apparatuur. Er kwamen ook journalisten van verschillende media om verslag te doen van wat bekend begon te staan als “het wonder van Auvergne”.
Wat Michel niet wist is dat, in Frankrijk, de ondergrond niet toebehoort aan degene die de oppervlakte bezit. Volgens de wet vallen alle minerale rijkdommen onder het domein van de staat. Mineralen in de ondergrond behoren toe aan de staat, zelfs als ze op privégrond worden gevonden. Er is compensatie voor de ontdekker, maar die is minimaal: slechts 0,5% van de totale waarde. In dit geval zou dat 20 miljoen euro zijn.
Daarom hebben de autoriteiten hem, zodra de vondst was bevestigd, verboden om tot nader order enige vorm van interventie op het land uit te voeren. Meer specifiek begonnen ze met milieu- en erfgoedstudies om de mogelijke impact van een mijnbouwoperatie van deze omvang in het gebied te beoordelen.
Daarnaast begonnen het Ministerie van Ecologische Transitie en het Bureau de Recherches Géologiques et Minières (BRGM) technische rapporten op te stellen over de omvang van de afzetting en de mogelijkheid om deze te exploiteren. Zolang deze analyses niet waren afgerond, kon niemand iets doen.
Michel bevond zich dus in een soort juridische impasse. Zijn naam stond in het hele land in de krantenkoppen, maar er was niets veranderd aan zijn bankrekening. De boerderij was gesloten voor het publiek, stond onder toezicht en hij kon het land nog steeds niet bewerken vanwege de opgelegde beperkingen. Dus wat eerst een gelukstreffer leek, veranderde al snel in hoofdpijn.
De onderzoeken en vergunningen kunnen jaren duren om precies vast te stellen of de exploitatie van het gebied gevolgen heeft voor de flora en fauna van het gebied. Tot die tijd zal hij moeten wachten zonder van de beloning te genieten. Bovendien zal hij niet kunnen ingrijpen op het land dat hij jarenlang heeft bewerkt met gewassen en vee. Ondertussen hoopt hij dat de situatie zo snel mogelijk wordt opgelost.
