Vanaf het moment dat we geboren worden, lijken we allemaal een heel duidelijke richting te volgen. Eerste school, middelbare school, hoger onderwijs, werk, huis, auto, gezin… Het is een goed geplande reis, waarin punten als professioneel succes of geld niet mogen ontbreken. Welvarend, zoals we het graag noemen, met een zekere voldoening.
Maar wat als dat niet is waar het echt om draait in het leven? Degenen die de top van hun carrière hebben bereikt, waarschuwen ons zoals de klassieke filosofen dat vroeger deden. Het belangrijkste is niet de weg, zelfs niet de reis. Wat echt fundamenteel is, is het bedrijf. Dit is de les die een ster van wereldklasse als Brad Pitt op zijn 61e deelt met iedereen die maar wil luisteren.
Bestemming
Als we zouden denken aan mensen die de hoogst mogelijke erkenning in hun carrière hebben bereikt, zou Brad Pitt waarschijnlijk een van de eerste namen zijn die in ons opkomen. De acteur, die deze week de film F1 uitbrengt , is vier keer genomineerd voor Oscars voor zijn prestaties en won het beeldje voor zijn optreden in Once Upon a Time in Hollywood. Hij is een van de meest herkenbare gezichten in Hollywood, heeft geen gebrek aan fortuin en wordt al jaren gezien als de knapste man in de industrie.
Zijn carrière naar het sterrendom is, in tegenstelling tot die van andere artiesten, steeds verder omhoog gegaan. Vanaf zijn begindagen tot nu heeft hij geen gebrek aan kansen gehad.
Zijn lot, als we spreken in de termen die hij zelf gebruikt tijdens een prijsuitreiking, is er een die miljoenen mensen over de hele wereld zouden willen bereiken. Maar nee, voor hem is dit niet het geheim van geluk. Het is niet zijn succesvolle carrière, alles wat hij heeft bereikt, dat hem een gelukkig en voldaan gevoel geeft. Het is niet eens wat zijn leven zin geeft.
De reis
“Walker there is no path, the path is made by walking” schreef onze geliefde Machado. En al jaren denken we dat dit zo is. “Het gaat niet om de bestemming, het gaat om de reis”, lezen we op bepaalde mokken en T-shirts. Het maakt niet uit waar je aankomt, het gaat erom dat je geniet van de reis.
Het idee lijkt nauwkeuriger. Het komt tot op zekere hoogte overeen met wat de stoïcijnen ons vertelden. We hebben geen controle over waar we komen, maar wel over de stappen die we zetten. We kunnen kiezen waar we lopen, we kunnen kiezen welke reis we nemen. Maar dit idee alleen is nog steeds niet genoeg.
Het probleem is het gebrek aan oriëntatie. Als de bestemming niet echt belangrijk is, waar moeten we ons dan op oriënteren? Is het, zoals Machado zei, iets dat we bij elke stap moeten ontdekken? Kunnen we omgaan met deze immense onzekerheid?
Voor Brad Pitt ligt het antwoord in een passage die hij nooit vergeet. “Een personage vroeg: ‘Wat is belangrijker, de reis of de bestemming?’ En het andere personage antwoordde: ‘Het is het bedrijf,’” herinnert de acteur zich.
Het gezelschap
Zo komen we bij het antwoord waar we misschien allemaal naar op zoek zijn. Het gaat niet om de bestemming, dus om ons daarop te richten om te kiezen waar we onze stappen zetten is absurd. Wat maakt het uit waar we aankomen? Het belangrijkste is niet waar de weg naartoe gaat, maar met wie je hem aflegt.
Voor Brad Pitt is dit een krachtige waarheid omdat het hem in staat stelt te weten dat hij elke minuut ten volle beleeft. “Ik weet niet of uiteindelijk alles wat we doen ertoe doet. Wat ik wel weet dat belangrijk is, zijn de mensen aan wie we ons hechten en de onuitwisbare stempel die ze op ons drukken,” legt de acteur uit. Dit is de krachtigste erfenis die we kunnen achterlaten, de erfenis die we doorgeven aan degenen van wie we houden.
Geluk zit in degene die ons vergezelt
Naast het feit dat het misschien wel de enige vorm van echte transcendentie is waar we als mensen naar kunnen streven, zijn gezonde sociale relaties de grootste voorspeller van gezondheid en geluk in de moderne wereld, zoals wordt bevestigd door de Harvard University Study of Adult Development.
Met dit in gedachten is het misschien tijd om opnieuw na te denken over wat onze prioriteiten zouden moeten zijn. In een wereld waar de cultuur van inspanning burn-out heeft geromantiseerd als een teken van tevredenheid en succes, waar een volle agenda een teken van status is, is het misschien tijd om opnieuw na te denken over de weg en hoe leeg we die achterlaten met het verlangen om vooruit te komen.
Prioriteit geven aan onze relaties, de mensen van wie we houden hun rechtmatige plaats in ons leven geven, is de enige manier om ons eigen geluk te garanderen. En onze transcendentie. Want als we er niet meer zijn, zullen we alleen voortleven in de herinnering van degenen die van ons hielden.
