Joan-Ignasi Ortuño, een 67-jarige gepensioneerde journalist, vertelt over zijn wanhopige situatie: met zijn pensioen van 830 euro kan hij geen kamer huren in Barcelona, waardoor hij op straat slaapt.
Joan-Ignasi Ortuño, een 67-jarige gepensioneerde journalist, wordt geconfronteerd met een harde realiteit: zijn pensioen van 830 euro per maand is niet genoeg om een kamer te huren in Barcelona, de stad waar hij zijn hele leven heeft gewerkt en gewoond. Deze situatie heeft hem gedwongen om op straat te slapen, een ervaring die hem diep heeft getekend, zowel lichamelijk als geestelijk.
Wie kan begrijpen dat een pensioen niet eens de basishuur dekt?
Joan-Ignasi Ortuño is een duidelijk voorbeeld van de moeilijkheden waarmee veel gepensioneerden met een laag pensioen te maken hebben. Na zijn hele leven gewerkt te hebben in media als El Correo Catalán, BTV, COM Ràdio en El Periódico, is zijn pensioen van 830 euro niet genoeg om de basislevenskosten te dekken in een stad als Barcelona, waar de gemiddelde huur voor een kamer meer dan 640 euro per maand bedraagt.
“Ik moest de flat verlaten omdat ik het me niet kon veroorloven. En als je geen garanties hebt, verhuren ze je niet eens een kamer”, legt Ortuño met gebroken stem uit. Hoe is het mogelijk dat iemand na een leven lang werken niet waardig kan leven?
De moeilijke beslissing om een stabiel leven achter te laten
Voordat hij met pensioen ging, had Ortuño een gevestigde carrière op het gebied van culturele journalistiek en communicatie. Zijn laatste werkjaren werden echter gekenmerkt door een gat in zijn bijdragen. “De laatste jaren werkte ik wel, maar was ik niet verzekerd. Ik was me niet bewust van wat dat kon betekenen voor mijn toekomst”, zegt Ortuño. Dit verzuim om premies af te dragen had niet alleen invloed op zijn vermogen om toegang te krijgen tot een fatsoenlijk pensioen, maar liet hem ook gevangen zitten in een spiraal van economische onzekerheid.
Gevolgen van leven op straat: verder dan het fysieke
Na enige tijd geprobeerd te hebben zich aan te passen aan het leven in Granada, realiseerde Ortuño zich dat de situatie er niet beter op werd. Omdat zijn spaargeld op was, keerde hij terug naar Barcelona, waar hij een dieptepunt bereikte. Een aantal dagen sliep hij op straat, vooral in de metro en in hoeken van de stad. “Ik zette mezelf in een hoek, ik weet het niet. Gelukkig had ik met niemand problemen. Maar de volgende dag was opstaan heel moeilijk. Je hoofd was al zwakker,” herinnert hij zich.
Deze ervaring beïnvloedde hem niet alleen lichamelijk. Ortuño’s geheugen, cruciaal voor zijn werk als journalist, werd ernstig aangetast. “Mijn geheugen is beschadigd sinds ik op straat leef”, bekent hij, een beschadiging die ook zijn concentratievermogen en analytische vaardigheden heeft aangetast. “Eén nacht op straat is al genoeg om alles te verstoren,” zegt ze.
Dagelijkse angst en het verlies van alles
Het leven op straat heeft hem niet alleen fysieke en mentale gevolgen opgeleverd, maar ook het verlies van bijna al zijn bezittingen. “Ik heb praktisch niets, ik ben onderweg alles kwijtgeraakt,” klaagt Ortuño, die ook persoonlijke herinneringen, boeken en kleding is kwijtgeraakt. De angst om niet te weten wat er morgen zal gebeuren is een constante in zijn leven sinds hij gedwongen werd zijn huis te verlaten.
Joan-Ignasi Ortuño’s verhaal benadrukt een harde realiteit voor veel gepensioneerden: een pensioen dat onvoldoende is om in de meest elementaire behoeften te voorzien. Ortuño’s geval is slechts een van de vele gevallen waarin het pensioenstelsel niet voldoende lijkt te zijn om een waardige oude dag te garanderen. Is het mogelijk dat veel burgers na een leven lang werken uiteindelijk op straat leven omdat ze niet de middelen hebben om te overleven? Dit is stof tot nadenken.
