Op 60-jarige leeftijd is het heel gewoon om bepaaldecognitieve veranderingen op te merken, omdat niet alleen het lichaam veroudert, maar ook de geest. Hoewel dit geen ziekte is, kan het vervelend zijn: informatie wordt langzamer verwerkt, het is moeilijk om namen of data te onthouden en multitasken wordt ingewikkelder.
Hoewel het ontmoedigend kan zijn, is de realiteit dat je niet in paniek hoeft te raken of jezelf in de steek hoeft te laten. Het ideaal is om actie te ondernemen, en het goede nieuws is dat er manieren zijn om de geest te stimuleren die niet saai zijn of het oplossen van kruiswoordpuzzels of het lezen van filosofie vereisen. Dit is een mentale oefening waar bijna niemand over praat, maar die helpt om de cognitieve sfeer actief te houden.
Dit is de mentale oefening die de cognitieve sfeer helpt na het 60e levensjaar.
Een van de beste mentale oefeningen die de cognitieve sfeer helpt, is iets alledaags als praten over het verleden. Levensverhalen vertellen, oude herinneringen ophalen, anekdotes delen… Dit ogenschijnlijk eenvoudige iets heeft een directe invloed op de hersenen.
Deze oefening staat bekend als reminiscentie. Praten over het verleden is niet gewoon een leuke anekdote, het is een manier om het hoofd op gang te brengen. Het geheugen wordt gewekt, de aandacht wordt aangescherpt, de taal stroomt vrijer en, wat het belangrijkste is, de persoon komt weer in contact met zijn of haar eigen geschiedenis. Een liedje, een vergeten geur of zelfs de naam van een straat is genoeg om iets van binnen wakker te maken.
Terugkeren naar deze momenten geeft structuur, herstelt de veiligheid en laat je soms met andere ogen kijken naar wat voorheen pijnlijk was. In veel seniorencentra wordt reminiscentie al opgenomen als onderdeel van de dagelijkse routine.
Hoe kun je beginnen met reminiscentie?
Je hoeft het niet elke dag te doen, één keer per week, zelfs één keer per maand heeft al positieve effecten. En het beste is dat er geen voorbereiding voor nodig is. Tijd, aandacht en de bereidheid om te luisteren zijn genoeg.
Het is ook een zeer goede gelegenheid voor kinderen en kleinkinderen om op een andere manier dichter bij hun ouderen te komen, om verhalen, details, curiositeiten te ontdekken… zelfs familiegeheimen die niemand ooit heeft verteld.
De eenvoudigste manier om te beginnen is op zoek te gaan naar een fotoalbum. Elke foto kan de deur naar een verhaal openen. Soms hoef je het niet eens te vragen, wees er gewoon bij en kijk wat er tevoorschijn komt.
Liedjes werken ook, want een deuntje uit de jaren zestig kan verschillende herinneringen losmaken. Hetzelfde geldt voor oude voorwerpen, brieven, kleding, of zelfs een bezoek aan de buurt waar ze zijn opgegroeid.
Soms zijn er emoties die zijn blijven hangen en het is niet ongewoon dat iets wat ze zich niet eens meer herinneren plotseling weer opduikt. Misschien een traan, een lach of gewoon een betekenisvolle stilte.
Een andere interessante optie is om een“herinneringsboek” te maken. Het kan fysiek zijn of opgenomen. Het belangrijkste is dat het persoonlijke verhalen, sleutelmomenten en emoties bevat.
Er moet naar oudere mensen geluisterd worden, niet alleen omdat ze dingen leren, maar ook omdat het vertellen van hun ervaringen hen in staat stelt om de hoofdrolspelers van hun leven te blijven.
